سونیوز: پاییز سال 98 و قبل ازشیوع اپیدمی کوید 19 در موسسه فرهنگی هنری فصل هنر میزبان یکی از اعضای شورای شهر تبریز بودیم. در این جلسه پروژه "زنده نامان" تبریز مطرح شد و در انتهای این جلسه یکی از شعرا و نویسندگان عزیز پیشنهاد مراسم بزرگداشت دکتر پورعجم را مطرح کرد که این پیشنهاد با استقبال این عضو شورای شهر قرار گرفت.

اما این پیشنهاد فقط و تنها فقط مورد استقبال قرار گرفت و این وعده نیز همانند بسیاری از وعده های دیگر، هرگز عملی نشد.

به نظر می رسد، مدیریت شهری این کلانشهر همواره با وعده ها انتخاب یا انتصاب می شوند و با حل کردن وعده ها در محور زمان دوره مدیریت را سپری می کنند و این وعده گرایی به جای عمل گرایی یکی از مهم ترین خصیصه های مدیریت شهری در شهر اولین هاست.

سال هاست که مراسم روز پزشک توسط سازمان ها، نهادها و بیمارستان ها در مقیاس های مختلف برگزار می شود، اما این طبیب که بنا بر اظهارات بسیاری از بیماران و پزشکان که در تشخیص و درمان خبره بود و ناجی جان بسیاری از شهروندان، در این مراسم ها غایب بزرگ بود.

حال که این پزشک پیشکسوت هرگز در سطح قابل توجهی مورد تجلیل قرار نگرفت، به عنوان یک فعال فرهنگی، هنری و رسانه ای به شورای شهر و شهرداری پیشنهاد می گردد منزل دکتر پورعجم که بافت سنتی و قدیمی هم دارد و از همان روزهای اول در همان منزل مشغول طبابت بود، به موزه تبدیل گردد و منزل ایشان به عنوان یک خانه تاریخی توسط میراث فرهنگی ثبت گردد تا شاید دست کم با این کار یاد و نام وی ماندگار گردد.

البته با این میزان از غلظت وعده گرایی مسئولان به نظر می رسد، این پیشنهاد نیز همانند بسیاری از طرح ها و پیشنهادهایی که تا کنون به این مراکز ارائه شده است، روزی به عنوان اسناد تاریخی از اتاق های متروکه بایگانی این سازمان ها و نهادها کشف و به موزه اسناد تحویل داده شود.

البته در روزگاری که مقبرة الشعرای تبریز مدفن ادیبان و شاعران شاخص به عنوان یک جاذبه گردشگری برای جذب گردشگر در شهر اولین هاست، سال هاست که در باتلاق وعده های امروز و فردای مسئولان برای ساماندهی دست و پا می زند، نباید چندان امیدی به نکوداشت یاد و نام مفاخر معاصری چون دکتر پورعجم نیز داشت.

نویسنده: فرید حیدری