سونیوز: تصور کنید در جهانی زندگی می‌کنید که بازی‌های کودکی شما ناگهان با پارچه‌های فاخر عروسى و سنگینی طلا جایگزین می‌شود. دنیایی که در آن، «خانه بخت» می‌تواند برای یک کودک ده ساله، همزمان هم زندان باشد هم مأمنی برای نجات. این سنت ها و بدعت ها یک قصه عاشقانه نیست، بلکه روایتی تلخ از ازدواج های اجباری و کودک همسری است. داستان دخترانی که هنوز بوی خاک‌بازی می‌دادند، اما سرنوشت آنها به دست مردان زورگو در زیر سایه سنگین سنت‌ها نوشته می‌شد. به دوران قاجار خوش آمدید، جایی که دلاله‌های چرب‌زبان، معماران اصلی زندگی‌ها بودند.

به گزارش آژانس خبری سونیوز، در عصری که نفس‌ها به شماره می‌افتاد و عمرها کوتاه بود، کودکی گروگان قراردادهایی می شد که زیر سایه طلا و سنت بسته می‌شد. اینجا نه از عشق خبری بود، نه از انتخاب. تنها صدای پای دلاله‌ها به گوش می‌رسید که آینده یک کودک را با واژه‌های چرب و شیرین می‌فروختند. در این دوره شاید داستان ازدواج کودکان، پیش از تولدشان نوشته می شد.

در جامعه قاجار، مرز میان دنیای بازیگوشیِ کودکی و مسئولیت‌های سنگین زندگی مشترک، بسیار باریک و محو بود. دختران، به جای عروسک‌بازی، خود به عروسکی در دست تقدیر و تصمیم بزرگان تبدیل می‌شدند و عروسی‌شان در بازه شگفت‌انگیز ۷ تا ۱۳ سالگی رقم می‌خورد.

چرا اینچنین زود؟
دلایل این ازدواج‌های زودهنگام، تار و پودی بود از نیاز اقتصادی، بلوغ زودرس، و شرایط سخت آن دوران که میانگین عمر را پایین می‌آورد. در جهانی که بیماری‌های همه‌گیر و کمبود بهداشت، جان را به بازی می‌گرفت، ازدواج زودهنگام دختران، نوعی استراتژی برای تضمین آینده آنان محسوب می‌شد. در این میان، دختری خوش‌بخت به شمار می‌رفت که در "خانه شوهر" به بلوغ می‌رسید؛ گمان می‌رفت او از گناه در امان‌تر است!

انتخاب یا اجبار؟
اکثر ازدواج‌ها، به‌ویژه در حلقه اشراف، بازی شطرنجی برای تحکیم اتحادها و حفظ "اصالت خون" بود. پیوند با خویشاوندان شناخته‌شده، بر عشق اولویت داشت. در این میان، عروس و داماد آینده کوچک‌ترین حق رأیی نداشتند. تمام مهره‌ها را بزرگترها جابهجا می‌کردند و رایج‌ترین حرکت، "عقد دائم" بود. مردان نیز طبق قانون شرع، مجوز داشتند تا چهار همسر دائم داشته باشند و به تعداد نامحدود، امکان ازدواج مجدد پس از فوت یا طلاق.

دلاله های ازدواج
نقش کلیدی دلاله‌های چرب‌زبان از آنجا که دیدار پیش از ازدواج مرسوم نبود، حلقه گمشده این وصلت‌ها را "دلاله"ها تشکیل می‌دادند؛ زنان سخنوری که پیک میان دو خانواده بودند. دلاله اول نزد مرد می‌رفت و از "معجون زیبایی"ای می‌گفت که برایش تدارک دیده: دختری با پوستی چون برف، چشمانی آهوی‌وار، صورتی ماه‌پیکر، ابروانی کمان‌گونه و قامتی رعنا چون سرو.

سپس به خانه دختر می‌رفت و از دارایی و وجنات مرد می‌گفت. گاهی این مردان تازه‌عروس، پیرمردانی هفتادساله بودند و عروس‌ها، کودکانی ده‌ساله. این اتحادهای غریب، در آن زمان امری عادی و بدون واکنش تلقی می‌شد.و این گونه، با توافق دو خانواده، پایکوبی مراسم عروسی آغاز می‌شد و زندگی تازه‌ای شکل می‌گرفت که سرنوشت آن، از پیش در تار و پود سنت‌ها و قراردادهای اجتماعی تنیده شده بود.

موسسه فرهنگی هنری فصل هنر، مشاور و مجری پروژه های فرهنگی، هنری، رسانه ای و تبلیغاتی شماست. موسسه فرهنگی هنری به عنوان جامع ترین موسسه فرهنگی هنری شمالغرب کشور و اولین شرکت خلاق در حوزه صدا و تصویر با شعار « فقط تصور کن... ! » ، ایده ها و تصورات شما را ممکن می سازد.
           ارتباط با موسسه فرهنگی هنری فصل هنر/ کلیک کنید.

نویسنده : سونیوز