مديريت شهري از شعار تا عمل
تفاوت آشكار آنچه در برنامه هاي آرماني آورده مي شود و آنچه در عمل اتفاق مي افتد! درد امروز جامعه ي شهري است.

اين روزها بسيار از برنامه ريزي ها و اهداف بلند مدت و كوتاه مدت سخن مي شنويم.
برنامه هاي پر زرق و برقي كه كتاب و كتابچه مي شوند براي روزهاي آينده و در تيراژهاي بالايي هم چاپ و منتشر مي شوند ، تا اينجاي كار ايرادي ندارد، چرا كه تبليغ فعاليت ها و ارائه ي برنامه هاي نگاشته شده، جزئي لاينفك از فعاليت هاي مديريتي در شهرها است. آنچه دل را به درد مي آورد و موج نااميدي را دلهاي شهروندان مي افكند، تفاوت فاحش برنامه هاي شهري با آن چيزي است كه در عمل اتفاق مي افتد.

در اين باب مي توان به دو نكته ي كلي اشاره كرد؛در منظر اول از حيث برنامه هايي است كه در ظاهر و نگاه اول بسيار وزين و ارزشمند است ولي با توجه عميق تر مي توان دريافت كه براي اجراي آنها هيچ گونه زيرساختي در نظر گرفته نشده است و گاهي حتي اين برنامه ها ترجمه ي ناقصي از برنامه هاي خارج از فرهنگ وهنر و سنت ما مي باشد.

اين ابلاغ برنامه هاي وارداتي شهرها و كشورهاي ديگر آن چيزيست كه زينت بخش برنامه هاي شهر ما شده است و در عمل بدون انجام پژوهش هاي لازم علمي و منطقه اي اتفاق مي افتد و دردناك تر اينكه چقدر هم مورد تشويق قرار ميگيرند و روبان هاي قرمز و قيچي ها و عكس هاست كه ثبت مي شوند ،فارغ از اينكه اين برنامه هيچ گونه زيرساخت اجرايي و عملياتي ندارند.

در نهايت كتابخانه هاي ادارات و بخش هاي مختلف را زينت ميدهند و پس از مدتي خاك خوردن سر از انباري ها در مي آورند و بگذريم از هزينه ي هنگفتي كه براي آنها از بودجه ها خرج گرديده است.

در منظر دوم اشاره به برنامه هايي است كه به نوعي قابليت اجرايي دارند ولي در عمل به علت فراهم نبودن زيرساخت هاي كافي و شايد در نظر گرفتن موارد مختلف غير منطقي و گاهاً مشكلات مالي، امكان اجرايي شدن ندارند و يا آرام آرام به دلايل عديده ي ديگري كه بر همگان آشكار است(!) به شكل ديگري و با نواقصات بسيار اجرا مي شوند.كه اين قبيل برنامه ها و پروژه ها هم جاي بحث بسيار دارد.

✍️شبنم خداخواه‌