قلم، زبان عقل و احساس بشریت و بیانگر اندیشه وزبان دوم انسانها و هویت صاحبان آن است. هویت، چیستی و قلمرو قلم بسیار گسترده تر از آن است که در این یادداشت بگنجد. هر نوع رشد و پیشرفت، بحران و چالش، پیروزی و آرامش، ریشه در قلم دارد. فرهنگ ها، تاریخ ها و تمدن ها و تجربه های تلخ و شیرین با پیوند قلم و کاغذ ماندگار می شوند و آیندگان با این پیوند شیرین، سرشار از تجربه ها می گردند چرا که هر فردی می تواند قلمی را بین انگشتانش فشار دهد و فرمان دهد که بنگارد و هر آنچه را در ذهن خویش تراوش می کند، به رشته تحریر در آورد.

در عصر ارتباطات نیز قلم به شکلی مدرن ظهور کرده و اغلب بر پایه فناوری های نوظهور عمل می کنند.اما ماهیت و عصاره آن یک نقش را بر عهده دارد. نقشی با عنوان نگاشتن.

در هر جغرافیا و تاریخی کارکرد قلم ها متفاوت است. قلم یک معلم، که خصیصه آن آموزش است، با قلمی که متعلق به یک قاضی می باشد و حکم می دهد فرق دارد. قلم یک خبرنگار که جنس آن اطلاع رسانی و آگاه سازی جوامع است با قلم یک مدیر و یک حاکم که حکمرانی می کند دارای تمایز می باشد. شکل، نوع و جنس قلم صاحبان قدرت، همواره در درازای تاریخ با قلم توده مردم تفاوت ها دارد و رسالت آن نیز همانند ویژگی های آن متفاوت است. اما تمامی آنها با وجود تمامی تمایزها، یک وجه مشترک دارند. هر قلمی از هر جنسی قطعا می نگارد ومکتوب می نماید.

قلم قدرت عجیبی دارد، قلم تخریب می کند، می سازد، واقعیت ها را آشکار و آشکارها را نهان می کند. می تواند دروغ را حقیقت و حقایق را وارونه جلوه دهد. قلم ها گاهی ناجی انسان ها می شود و گاهی هم بالعکس. در واقع قلم می تواند معجزه ها کند. اما این که برخی ها قلمی را نمایشی به دست کسی تزئین می کنند، هنر نیست. به دست گرفتنِ یک قلم، زینت دست نیست یا  حداقل زینت هر دستی نیست‌. بلکه تحریر تراوشات یک ذهن زیبا، دست صاحب قلمِ دست به قلم را زیباتر می نماید. چه قلم‌ها یی که شب تا سحر بیدار بودند و نگاشتند. گاهی در خلوت، گاهی در ازدحام و گاهی در حیاط خلوت.

اما فارغ از همه ویژگی های قلم می توان گفت، امروزه هنوز هم عده ای هستند که جوهر قلم ها را پر و خالی می کنند. می خرند و می فروشند، می دزدند، کج می کنند و می شکنند و این داستان همچنان ادامه دارد...

به قول استاد نصیر پایگذار :

دادند قلم که با قلم داد کنی

بیداد کنی داد، قلمداد کنی؟