کوه ها نماد استقامت و استواری در طبیعت هستند؛ آنها در تمام عمر گوشه ای می ایستند و گذر زمان را نظاره می کنند. قامتشان با یکدیگر متفاوت است؛ اما همگی سرشان را بالا گرفته و رو به سوی آبی آسمان قد کشیده اند. صلابت و شکوهشان به حدی است که زبان از توصیف قاصر می ماند و هیچ کلمه ای جرات خودنمایی پیدا نمی کند.

احتمالا همین صلابت و شکوه بود که ذهن انسانِ همیشه کنجکاو را مشغول خودش کرد. رمز و راز های این بلند قامتان استوار زمین باعث شد تا بشر گام در راه نهد و لذت فتح بلندی های این کره ی خاکی را بچشد. سختی های زیادی بر سر راهش بود؛ عبور از مکان های ناشناخته، دست و پنجه نرم کردن با عوامل طبیعی، خطر سقوط، گذراندن شب در پناهگاه هایی نه چندان امن و ... این ها تنها گوشه ای از مشکلات این کار به شمار می آمد. با همه این ها، غلبه بر کنجکاوی سخت تر از پشت سر گذاشتن این مشکلات، جلوه می کرد؛ پس انسان توشه اش را برداشت و بالا و بالاتر رفت. اما این تازه شروع ماجرا بود...

هر کسی که این راه را می پیمود، از شیرینی طعم آن سخن می گفت و با آب و تاب قصه های کوهستان را برای دیگران روایت می کرد. لذت فتح استوارترین عنصر خلقت به حدی شیرین بود که انسان را تشنه و تشنه تر می کرد. زمان گذشت و قله های بسیاری فتح شد و کوهنوردان زیادی در گوشه و کنار دنیا، این طعم به یادماندنی را چشیدند و کم کم کوهنوردی به یک رشته ورزشی پرطرفدار تبدیل شد.

کوه های مرتفع در ایران نیز فرصت خوبی را برای علاقه مندان این رشته فراهم آورده اند تا زیبایی های این بلندقامتان طبیعت را لمس کنند و لحظاتی متفاوت برای خود بیافرینند. وجود کوهنوردان بسیار در کشورمان باعث شده تا روزی در تقویم به این عزیزان اختصاص داده شود و 29# #مهر ماه با عنوان روز کوهنورد نامگذاری گردد.

نامگذاری چنین روز به نام روز کوهنورد، موجب قوت فرهنگ همنوردی، همدلی، همیاری و فداکاری و ... در میان کوهنوردان می شود.