امروز روز جهانی تلویزیون است. اما تلویزیون ما همچنان بیمار است و تیمارگونه به حیات خود ادامه می دهد. چرا که این رسانه فراگیر، در اسارت طولانی انحصارگران به سر می برد. این باند مافیایی بازی «مافیا» را پشت دوربین های تلویزیون بازی می کنند و سپس در مقابل دوربین، تک تیراندازان، شعور و مطالبات شهروندان را هدف قرار می دهند.
گروهی که خود را دولت سایه نامیده و حتی روی برفک های تلویزیونی هم سایه انداخته است،بزرگترین سازمان رسانه ای کشور را تسخیر کرده و این رسانه را تبدیل به یک رسانه تک صدایی و تک جناحی کرده است. رسانه ای که حتی در درون حاکمیت هم نَقدپذیر و اصلاح پذیر نیست و خود را نه در قبال دستگاه های نظارتی پاسخگو می داند، نه در مقابل مردم و نه نمایندگان مردم.
آکواریوم محیطی مصنوعی و ظرفی شیشه ای است که در آن جانوران آبزی به ویژه تعداد محدودی ماهی نگهداری می‌شوند. این چارچوب شیشه ای که به دستگاه تلویزیون هم شباهت دارد، معمولا برای زیبایی محیط و تماشای عمومی مورد استفاده قرار می گیرند. در این آکواریوم یک ماهی « لجن خوار» نیز وجود دارد که از فضولات سایر ماهی ها تغذیه می کند و سعی دارد محیط آکوریوم را تمیز نگه دارد.
صاحب آکواریوم ماهی ها را خود انتخاب و خریداری می کند. پس هر نوع ماهی هم نمی تواند در این محیط قرار بگیرد تا برای تماشاگران از پشت قاب شیشه ای خودنمایی کند. چون پیش شرط آن ابعاد، گونه و زیست ماهی به همراه خواست و اراده صاحب آکواریوم است. پس نباید انتظار داشت صاحب آکواریوم زیباترین و کمیاب ترین ماهی ها را برای تماشای مردم در معرض نمایش بگذارد.
رسانه ای که دگراندیشان در آن حضور نداشته و خواسته ها و صدای نسل امروز در آن شنیده نشود، دیگر رسانه ملی نیست. بلکه یک پستوی تاریک است. رسانه ای که داخل کشور را «بهشت مَحض» و خارج از کشور را «جهنم نَحس» تصویرسازی کند، رسانه ملی نیست، بلکه یک رسانه نارَس است. رسانه ای که در آن سازهای موسیقی سانسور شود، صدای مردم نیست. بلکه یک رسانه نارسا است. رسانه ای که از بودجه عمومی تامین و به رئیس جمهور کشور توهین کرده و او را سانسور کند. نه تنها رسانه ملی نیست بلکه، یک رسانه «ضد ملی» است. رسانه ای که چهره های پرطرفدار را از جلوی دوربین تلویزیون حذف کند، دیگر رسانه نیست. بلکه یک آکواریوم مِلّی است.
روشن است که صدا وسیما، دیگر محبوبیت سه دهه قبل را ندارد و مرجعیت رسانه ای خود را از دست داده است. این سازمان علاوه بر بودجه اختصاصی، یک بودجه 24 هزار میلیارد تومانی هم دارد، که از جیب ملت ایران برای سانسور مردم و صدای مردم هزینه می شود و خود این اتفاق به تنهایی یک فاجعه ملی است. بر همین اساس در عصر جدید، رسانه ملی برای بخش عمده ای از مردم ایران تمام شده و حتی بقایای نسل خاموش هم، دیگر مخاطب آن نیستند. از این رو ضلع چهارم مربع دموکراسی در این جغرافیا وجود ندارد. شاید هم مانند تقسیمِ عدد « غیر صِفر» بر «عدد صِفر» تعریف نشده است. چرا که در بزنگاه های مختلف، تجریه نشان داده است که جایگاه مردم در این رسانه به اصطلاح ملی «صفر مطلق» است. پس اولین گام،آزادی صداوسیما از چنگال «دولت سایه» برای جلوگیری از مرگ خاموش این رسانه است.
در پایان پیشنهاد می شود تا زمانی که صداوسیما، تنها صدا وسیمای یک جریان خاص بوده و تک صدایی در آن حاکم باشد و همچنین سلیقه، ذائقه و شعور مخاطب برای مسئولان این رسانه که با یک تفکر خطی این رسانه را مدیریت می کنند، مهم نباشد، بودجه صداوسیما را قطع نموده و این رقم نجومی صرف حمایت از استارتاپ های خلاق درحوزه دیجیتال مارکتینگ و بخش خصوصی فعال در حوزه فرهنگ و هنر و رسانه شود.
موسسه فرهنگی هنری فصل هنر، مشاور و مجری پروژه های فرهنگی، هنری، رسانه ای و تبلیغاتی شماست. موسسه فرهنگی هنری به عنوان جامع ترین موسسه فرهنگی هنری شمالغرب کشور و اولین شرکت خلاق در حوزه صدا و تصویر با شعار « فقط تصور کن... ! » ، ایده ها و تصورات شما را ممکن می سازد.
ارتباط با موسسه فرهنگی هنری فصل هنر/ کلیک کنید.