به گزارش
سونیوز، فرادید نوشت: «درست در سواحل جنوب شرقی ایالات متحده، پهنه‌ای از اقیانوس وجود دارد که شهرت ترسناکی دارد. خیلی از کشتی‌هایی که از پهنای متلاطم آن عبور کردند بدون هیچ نشانی ناپدید شدند و پروازهایی که بر فراز آن در حرکت بودند از صفحه‌ی رادار محو شدند و دیگر اثری از آن‌ها دیده نشده است. این اتفاقات اسرارآمیز، حدسیات را به دخالت فرازمینی‌ها، آدم‌ربایی توسط بیگانگان و خارج بودن این ناحیه از محدوده‌ی طبیعیِ واقعیتِ فیزیکی سوق داده است، تا حدی که می‌گویند مثلث برمودا یک مکان تسخیرشده است.
البته این فقط یک نسخه از ماجرا است. مثلث برمودا کانونِ شماری از ناپدیدشدن‌های دریایی و هواییِ خبرساز و اسرارآمیز است. اما اینکه منشا این فجایع شوم واقعا چیست، همچنان با شک و تردید زیادی همراه است. در طول این سال‌ها، شماری از افراد درباره‌ی ناپدیدشدنِ کشتی‌ها و هواپیماها در مثلث برمودا توضیحات معتبر علمی ارائه کرده‌اند. اقیانوس جای خطرناکی است و حتی امروزه هم عجیب نیست اگر اوضاع در این نواحی از کنترل خارج شود، چون در آب‌های طوفان‌زده‌ی اقیانوس اطلس شمالی، هرگز نمی‌توان ایمنی را تضمین کرد.
مثلث برمودا کجاست؟
مثلث برمودا بین میامی، سَن خوآن، پوئِترو ریکو (پورتوریکو) و جریزه‌ی برمودا امتداد یافته است و در مجموع صدها هزار مایلِ مربع در اقیانوس اطلس شمالی را در برمی‌گیرد که ناحیه‌ی بسیار بزرگی است. این ناحیه شاهد ترافیک سنگین کشتی‌هایی است که از ساحل شرقی به خلیج مکزیک در رفت و آمد هستند.
مثلث برمودا نامش را سال ۱۹۶۴ از یک مجله‌ی زرد به نام آرگوسی (Argosy) گرفت که چند مورد از ناپدیدشدن‌های آن منطقه را به هم ربط داده بود. خبرِ «مثلث کشنده‌ی برمودا» توضیحات دیگری از آن وقایع شرح نداده بود، اگرچه تاکید زیادی بر ماهیت اسرارآمیز آن ناحیه داشت. در مقاله‌ی آن سال به ناپدید شدن سیکلاپ U.S.S در سال ۱۹۱۸ که یک کشتی تدارکاتی نیروی دریایی بود و از دست رفتن پرواز بمب‌افکن‌ها در جریان دور تمرینی در سال ۱۹۴۵، همینطور یکی از هواپیماهای جستجو و نجاتِ اعزامی پس از ناپدید شدن آن‌ها اشاره شد. این سوانح و حوادث دیگر، امروزه به بخشی از افسانه‌های مثلث برمودا تبدیل شده‌اند. این داستان‌ها معمولا در هم آمیخته می‌شوند تا به پدیده‌ی نابهنگامی اشاره کنند که در زیر سطح اقیانوس اطلس کمین کرده و در انتظار فرصتِ بلعیدن است. علاوه بر توضیحات ماوراء طبیعی، شماری از توضیحاتِ واقع‌گرایانه‌تر برای این پدیده در طول این سال‌ها مطرح شده است، از مغناطیس‌های بی‌ثبات گرفته تا حباب‌های خطرناک.
آب‌های خطرناک
این حقیقت که ناحیه‌ی درونِ مثلث برمودا به شدت محل عبور و مرور است می‌تواند توجیهِ بخشی از معمای آن باشد. هر منطقه‌ای که کشتی‌های زیادی در آن در رفت و آمد باشند طبعاً نسبت به نواحی کم‌تردد، شاهد حوادث بیشتری است. افزون بر این، مثلث برمودا منطقه‌ای طوفان‌خیز است و غرق شدنِ گهگاهِ کشتی‌ها در آن عجیب نیست. توضیحِ رایج دیگر به مغناطیس مربوط می‌شود. قطب شمالِ مغناطیسیِ زمین مانند قطب شمالِ جغرافیایی آن نیست؛ به این معنا که قطب‌نماها معمولاً قطب شمال را به صورت دقیق نشان نمی‌دهند. قطب‌نماها تنها در امتداد خطوط فرضی که شمال جغرافیایی و شمال مغناطیسی بر روی آن به عنوان یک نقطه‌ی واحد فرض شده‌اند، دقیق عمل می‌کنند.
یک خط فرضی از Lake Superior تا خلیج مکزیک نزدیک مثلث برمودا کشیده می‌شود. یک فرضیه این است که دریانوردانی که معمولاً عادت دارند تناقض (اختلاف) در خوانش‌های قطب‌نمایشان را توجیه کنند، وقتی به خط فرضی بسیار نزدیک می‌شوند دچار اشتباه شده و به بیراهه کشیده می‌شوند. اشتباهات دریانوردان به علاوه‌ی آب‌های غالباً کم‌عمقِ دریای کارائیب سببِ به گل نشستنِ قایق‌ها در آب‌تل‌های پنهان می‌شود.
فرضیه‌ی دیگر به این نکته اشاره می‌کند که شاید مثلث برمودا کانونِ ناهنجاریِ مغناطیسی در مقیاس بزرگ باشد، ناحیه‌ای که در آن خطوط میدان مغناطیسی زمین پیچ و تاب خورده‌اند. این مورد نیز می‌تواند سبب اشتباهاتِ جهت‌یابی شود. اما هیچ مدرکی دال بر اینکه مثلث برمودا دارای اختلالاتِ مغناطیسیِ غیرعادی است وجود ندارد، چیزی که با نگاه کردن به نقشه‌ی مغناطیسی منطقه هم روشن است.
اخیراً، برخی دانشمندان پیشنهاد کرده‌اند که غرق شدنِ کشتی‌ها در مثلث برمودا می‌تواند نتیجه‌ی حباب‌های عظیمی باشد که از ذخائر متانِ زیر دریا آزاد می‌شود. کف دریای آن ناحیه حاوی محفظه‌های بزرگی از گاز است که ممکن است ناگهان آزاد شوند و اقیانوس را به سوپ کف‌آلودی تبدیل کنند که کشتی‌ها را می‌بلعد. فرایندی مشابه این احتمالا دلیلِ شکل‌گیری چاله‌های بسیار بزرگِ کف دریا در نزدیک نروژ است. این مکانیسم به خودی خود منطقی به نظر می‌رسد، اما هیچ مدرکی دال بر رهاشدن متان در نواحی اطراف مثلث برمودا وجود ندارد. به گفته‌ی بیل دیلن، زمین‌شناس سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده، آخرین باری که چیزی شبیه این در منطقه رخ داد به ۱۵۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد.
توضیح دیگر برای مثلث برمودا، حضور امواج عظیم است. این امواج عظیم به صورت ناگهانی شکل می‌گیرند و دو یا حتی سه برابرِ امواج اطراف اوج می‌گیرند. بنا به گزارش وایس (Vice)، محققان بریتانیایی از مدل‌های آزمایشگاهی و کامپیوتری برای شبیه‌سازیِ اثراتِ امواج عظیمی به بلندی ۱۰۰ فوت روی کشتی‌ها استفاده کردند. فرضیه‌ی یک محقق این است که کشتی‌های دراز بین دو قله‌ی موج معلق می‌شوند بدون اینکه چیزی از پایین تکیه‌گاه آن‌ها باشد و به همین دلیل به دو نیم شکسته می‌شوند. امواج عظیم قطعاً قادر به واژگونی یا درهم‌شکستنِ کشتی هستند، اما هیچ مدرک قطعی که آن‌ها را با فجایای ناوبری در مثلث برمودا پیوند دهد وجود ندارد.
دولت آمریکا مثلث برمودا را به رسمیت نشناخته و این منطقه در هیچ نقشه‌ی رسمی ثبت نشده است. گارد ساحلی و وزارت دفاع نیز هیچ اهمیتی به این منطقه و افسانه‌هایش نمی‌دهند. علاوه بر این، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد این منطقه بیش از مناطق دیگر جهان شاهد فجایع دریایی و هوانوردی است.
عامل انسانی
به نظر می‌رسد توضیح واقعی مثلث برمودا نه در خود اقیانوس، بلکه در اذهان ما است. اذهان ما معمولاً نسبت به رویدادهای عجیب و غریب تحت‌تاثیر قرار گرفته و دچار سوگیری می‌شود، در نتیجه نمی‌تواند به درستی اختلافات آماری را توجیه کند. برای مثال، ما وقایعی را که عجیب و استثنایی به نظر می‌رسند بهتر به یاد می‌آوریم، مثل ناپدید شدن یک کشتی بدون هیچ توضیحی، اما خاطره‌ی یک اتفاق بسیار عادی مثل غرق شدن یک کشتی در طوفان را فراموش می‌کنیم. وقتی موضوعی برای ما برجسته می‌شود، ما را دچار سوگیری و متعاقباً توجه بیشتر به خود می‌کند. به این وضعیت «توهم تکرار» می‌گویند. این وضعیت زمانی ایجاد می‌شود که آگاهی افزایش‌یافته از چیزی این توهم را ایجاد می‌کند که آن چیز بیشتر ظاهر می‌شود. به بیان ساده؛ توهم تکرار زمانی اتفاق می‌افتد که مفهوم یا چیزی که تازه با آن آشنا شده‌اید را ناگهان همه‌جا می‌بینید.
فرقی نمی‌کند دلیل واقعی افسانه‌ی مثلث برمودا چه باشد، مهم این است که هیچ مدرکی وجود ندارد که ثابت کند این منطقه خطرناک‌تر از هرجای دیگری در دنیاست. پس فرصت سفر به برمودا را از دست ندهید اما محض احتیاط جلیقه‌ی نجات بپوشید!