به گزارش سونیوز،
آیا تا به حال اشتباهی مرتکب شده اید که آرزو کنید کاش می‌شد به عقب برگشت و آن را تصحیح کرد؟ تصحیح اشتباهات گذشته یکی از دلایلی است که مفهوم «سفر در زمان» را بسیار جذاب می‌کند. همانطور که اغلب در داستان‌های علمی تخیلی به تصویر کشیده می‌شود، با ماشین زمان، هیچ چیز دیگر دائمی نیست، زیرا همیشه می‌توانید به عقب برگردید و آن را تغییر دهید. اما آیا واقعاً سفر در زمان در جهان ما امکان پذیر است یا فقط یک داستان علمی تخیلی است؟
درک مدرن ما از زمان و علیت، از نسبیت عام ناشی می‌شود. نظریه فیزیکدان نظری آلبرت انیشتین، فضا و زمان را در یک موجودیت واحد - «فضا زمان» - ترکیب می‌کند و توضیح بسیار پیچیده‌ای از نحوه عملکرد هر دو ارائه می‌دهد، در سطحی که با هیچ نظریه تثبیت شده دیگری قابل مقایسه نیست. این نظریه برای بیش از ۱۰۰ سال وجود داشته، و به طور تجربی با دقت بسیار بالایی تأیید شده است؛ بنابراین فیزیکدانان نسبتاً مطمئن هستند که توصیف دقیقی از ساختار علّی جهان ما ارائه می‌دهد.
برای چندین دهه، فیزیکدانان سعی کرده اند از نسبیت عام استفاده کنند تا بفهمند آیا سفر در زمان ممکن است یا خیر. به نظر می‌رسد که می‌توانید معادلاتی را بنویسید که سفر در زمان را توصیف می‌کنند و کاملاً هم با نسبیت سازگار باشد. اما فیزیک ریاضی نیست و معادلات اگر با چیزی در واقعیت مطابقت نداشته باشند بی معنی هستند.
استدلال علیه امکان سفر در زمان
دو مسئله اصلی وجود دارد که باعث می‌شود فکر کنیم سفر در زمان غیر واقعی باشد. اولین مسئله یک مسئله عملی است؛ به نظر می‌رسد ساخت ماشین زمان به ماده عجیب و غریبی نیاز دارد که در واقع ماده‌ای با انرژی منفی است. تمام موادی که در زندگی روزمره خود می‌بینیم دارای انرژی مثبت هستند. به عبارت دیگر ماده‌ای که انرژی منفی دارد چیزی نیست که بتوان آن را در اطراف پیدا کرد. با این حال، از طریق مکانیک کوانتومی می‌دانیم که از نظر تئوری چنین ماده‌ای می‌تواند ایجاد شود، اما در مقادیر بسیار کم و برای زمان بسیار کوتاه.
پس به زبان ساده، هیچ مدرکی مبنی بر غیرممکن بودن ایجاد ماده عجیب و غریب در مقادیر کافی وجود ندارد. علاوه بر این، معادلات دیگری ممکن است کشف شود که امکان سفر در زمان را بدون نیاز به ماده عجیب و غریب فراهم می‌کند. بنابراین، این موضوع ممکن است فقط یک محدودیت در فناوری فعلی یا درک مکانیک کوانتومی باشد.
موضوع اصلی دیگر کمتر عملی است، اما مهمتر است؛ به نظر می‌رسد سفر در زمان با منطق در تضاد است و به شکل پارادوکس‌های سفر در زمان ظاهر می‌شود. انواع مختلفی از این پارادوکس‌ها وجود دارد، اما مشکل سازترین آن‌ها پارادوکس‌های سازگاری هستند. پارادوکس‌های سازگاری که در داستان‌های علمی تخیلی اشارات زیادی بدان می‌شود، بدین معنی است که اگر رویداد خاصی را در نظر بگیریم که منجر به تغییر گذشته شود، خود تغییر در وهله اول از وقوع این رویداد جلوگیری می‌کند.
به عنوان مثال، سناریویی را در نظر بگیرید که یک نفر وارد ماشین زمان خود می‌شود، از آن برای بازگشت به پنج دقیقه قبل استفاده می‌کند و به محض اینکه به گذشته رسید، ماشین را نابود می‌کند. حالا که ماشین زمان را از بین ببرد، پنج دقیقه بعد امکان استفاده از آن دستگاه برای او غیرممکن خواهد بود. اما اگر نتواند از ماشین زمان استفاده کند، نمی‌تواند به گذشته برگردد و آن را نابود کند؛ بنابراین دستگاه از بین نمی‌رود تا آن فرد بتواند به گذشته برگردد و آن را نابود کند. به عبارت دیگر، ماشین زمان نابود می‌شود اگر و تنها در صورتی که از بین نرود. از آنجایی که نمی‌توان آن را همزمان هم از بین برد و هم از بین نبرد، این سناریو متناقض و ناسازگار است.