در گوشهگوشهٔ جهان بهداشت و درمان، در پسِ درهای بستهٔ اتاقهای عمل، در دل شبهای ساکت بخشها و در میان هیاهوی اورژانس، ققنوسهایی میسوزند و از نو متولد میشوند. آنان پرستارانند؛ معماران شفابخشی که ستون فقرات نظام سلامت را میسازند. آنان تنها تزریق کنندگان دارو یا اجراکنندگان دستورات نیستند؛ آنان دستانی هستند که در اوج تب، خنکای امید را به پیشانی میفشرانند، چشمانی هستند که ترس را در نگاه بیمار تنها میخوانند و قلبی هستند که در سکوت، برای هر "دیگری" میتپد. پرستاری فقط یک شغل نیست، یک احضار روحی است، دعوتی برای ایستادن در خط مقدم رنج و شفا، جایی که هر روز بخشی از وجودت را میدهی تا دیگری بتواند دوباره نفس بکشد.
اما این راه پرستار، این مسیر مقدس، با خارهای بیشماری فرش شده است. آنان جنگجویان خاموشی هستند که با چالشهایی عظیم دست و پنجه نرم میکنند: بار کاری طاقتفرسا، کمبود نیرو و شیفتهای طولانی که گاهی از ۱۲ ساعت نیز عبور میکند، تا جایی که پای آنان ورم میکند اما ایستادگیشان نه. آنان در معرض خشونت کلامی و فیزیکی هستند، از سوی بیمارانی که در درد هستند یا همراهانی که در اضطراب. آنان با خطرات دائمی عفونتهای بیمارستانی و بیماریهای مسری دستوپنجه نرم میکنند، گاهی مجبورند در سایهٔ کمبودها و تحریمها، با کمترین امکانات، بیشترین معجزه را بیافرینند. و در ازای همهٔ این فداکاریها، گاهی دستمزدهایی دریافت میکنند که با حجم مسئولیت و خطراتی که متحمل میشوند، برابری نمیکند. اینها همه، در حالی است که باید بر بار عاطفی کار خود نیز غلبه کنند؛ غم از دست دادن بیمارانی که به آنان وابسته شدهاند و فشار روانی تصمیمگیریهای حیاتی در لحظات حساس.
برای قدردانی از این اقیانوس بیکران از فداکاری و تابآوری، در ایران روزی به نام "روز پرستار" در تقویم ملی ثبت شده است. انتخاب این روز برای پاسداشت مقام پرستار، بسیار نمادین و عمیق است. در این روز، مراسمهای تقدیر و تجلیل در بیمارستانها و مراکز درمانی سراسر کشور برگزار میشود. گاهی با اهدای هدایای کوچک از سوی مدیران، گاهی با شنیدن سخنرانیهایی که از زحمات بیدریغ آنان قدردانی میکند و گاهی تنها با یک تشکر ساده که میکوشد گوشهای از دین بیپایان جامعه را به این قشر ادا کند. اما فراتر از مراسم رسمی، این روز فرصتی است برای همگان تا لحظهای درنگ کنیم و به عمق خدمت این فرشتگان زمینی بیندیشیم؛ فرشتگانی که در سختترین شرایط، حتی در دوران همهگیریهایی مانند کرونا، با از خودگذشتگی حیرتانگیزی ایستادند و جانهای بسیاری را نجات دادند، در حالی که خود در معرض خطر بودند.
پس بیایید نه فقط در یک روز، که در تمام روزهای سال، قدردان پرستاران باشیم. آنان نگهبانان نامرئی سلامت ما هستند، قهرمانانی بدون شنل که تاریخ را نه با جنگ، که با مهر میسازند. وجود آنان یادآور این حقیقت است که در نهایت، قدرتمندترین داروها، پیشرفتهترین دستگاهها و پیچیدهترین جراحیها، بدون حضور دلسوزانه، دانش عمیق و دستان شفابخش یک پرستار، ناتمام است. آنان روح درمانند، پل ارتباطی بین علم پزشکی و قلب انسان، و سزاوار بالاترین درجهٔ احترام و حمایت از سوی تکتک ما هستند.