سـونیـوز

زندگی، ماراتن تک‌نفره است

سونیوز: گویی همه در حال دویدن در مسابقه‌ای هستند که هیچ‌کس خط پایان آن را ندیده است و در این لحظه تنها تو ایستاده‌ای و از خود می‌پرسی که این رقابت از کجا شروع شد و چرا من باید در مسیری بدوم که می دانم زندگی کردن و لذت بردن از زندگی نه یک نبرد است و نه رقابت!

به گزارش آژانس خبری سونیوز، ما در جهانی زندگی می‌کنیم که مدام به ما القا می‌کند زندگی یک مسابقه است؛ رقابتی بی‌پایان برای رسیدن به خط پایانِ نامرئی که هرگز در یک نقطه ثابت نیست. این احساس که همیشه باید جلوتر باشیم، مثل سایه‌ای دنبالمان می‌کند: جلوتر از خودِ دیروزمان، جلوتر از همسن‌هایمان، جلوتر از تصویری که جامعه به عنوان "افراد موفق" ترسیم می‌کند. این فشار نامرئی، ریشه در مقایسه‌های پیاپی و کمال‌طلبیِ افراطی دارد که می‌تواند هم موتور محرکه باشد و هم خورهٔ آرامشِ ذهن.

احساس عقب ماندن، در عصر حاضر، با نمایش دائمی برترین لحظات زندگی دیگران در شبکه‌های اجتماعی تشدید می‌شود. ما در حال تماشای هایلایت‌های زندگی دیگران هستیم، در حالی که پشت صحنهٔ مملو از تلاش، شکست و گذشتۀ آن‌ها را نمی‌بینیم. این مقایسهٔ ناعادلانه باعث می‌شود مسیر منحصر به فرد خودمان را با معیارهای دیگران بسنجیم و در دام این تفکر بیفتیم که "داریم از قافله عقب می‌مانیم". در واقع، ما داریم نقشهٔ گنج شخصی خودمان را با نقشهٔ دیگری مقایسه می‌کنیم، غافل از اینکه مقصد هرکس می‌تواند متفاوت باشد.

پیشرفت واقعی اما، خطی و یکسان نیست. مانند اثرانگشت، برای هر فرد منحصر به فرد است و تحت تأثیر عوامل بی‌شماری از جمله زمینه‌های فرهنگی، فرصت‌های پیش آمده، شانس، انتخاب‌های شخصی و حتی شکست‌هایی شکل می‌گیرد که سنگ‌پله‌های رشد هستند. پذیرش این که هرکسی "زمانِ خودش" را دارد، کلید رهایی از این اضطراب مقایسه‌ای است. زندگی نه مسابقه است و نه خطکشِ اندازه‌گیری؛ بلکه یک سفر کوهنوردی انفرادی است که هرکس مسیر و سرعت صعود خود را دارد.

موسسه فرهنگی هنری فصل هنر، مشاور و مجری پروژه های فرهنگی، هنری، رسانه ای و تبلیغاتی شماست. موسسه فرهنگی هنری به عنوان جامع ترین موسسه فرهنگی هنری شمالغرب کشور و اولین شرکت خلاق در حوزه صدا و تصویر با شعار « فقط تصور کن... ! » ، ایده ها و تصورات شما را ممکن می سازد.

           ارتباط با موسسه فرهنگی هنری فصل هنر/ کلیک کنید.

راه مواجههٔ سالم با این احساس، تغییر کانون توجه از "دیگران" به "خود" و "فرآیند رشد" است. تمرکز بر پیشرفت‌های کوچک اما پایدار، تعیین اهداف واقع‌بینانه و جشن گرفتن دستاوردهای هرچند کوچک، می‌تواند احساس رضایت درونی را تقویت کند. مهم‌تر از همه، تمرین قدردانی برای آنچه هم اکنون هستیم و داریم، سپری در برابر طوفانِ "چه می‌شد اگر" و "ای کاش" می‌سازد. در نهایت، "جلوتر بودن" تنها زمانی ارزش حقیقی پیدا می‌کند که با آرامش درونی، شادی و حس معناداری همراه باشد، نه صرفاً با سبقت گرفتن از کسی دیگر.

نویسنده : سونیوز